1962 Lancia Appia III

Dat een rijke historie geen garantie vormt voor een stralende toekomst, heeft het merk Lancia helaas bewezen.

M et op dit moment alleen nog maar de van de Panda afgeleide Ypsilon in de Italiaanse showroom is er vrijwel niets meer van het merk over dan de indrukwekkende historie. Terwijl het bijvoorbeeld in de jaren vijftig, toen de Appia op de markt kwam, op gelijke voet stond met Mercedes-Benz. Niet alleen qua prijs, maar ook op het vlak van bouwkwaliteit, afwerking en merkbeleving. En qua innovatie misschien nog wel op een hoger niveau, zeker als je de fantastische Aurelia bekijkt, met zijn fraaie V6. Dat vertaalt zich in stevige prijzen voor bijvoorbeeld een B20 GT (al snel € 250.000) of een Spider (soms meer dan vijf ton). Voor een Appia hoef je niet zo diep in de buidel te tasten. Over het algemeen zijn sedans altijd een stuk goedkoper dan de sportievere modellen en daarop vormt deze Lancia geen uitzondering. De eerste serie verscheen in 1953, drie jaar later opgevolgd door de tweede generatie. Die kreeg een duidelijke sedanvorm, waar de eerste nog een vrij schuine achtersteven had. Dat resulteerde in meer bagageruimte en dankzij de langere wielbasis genoten de achterpassagiers van meer beenruimte. En ook in kwalitatief opzicht werd er een tandje bijgezet, aangezien het model met meerdere kwaaltjes kampte. Niet qua techniek trouwens, op dat vlak had Lancia de zaken goed voor elkaar. Want motoren bouwen kunnen die Italianen wel!

Roffelende V4

We praten in dit geval over een V4; Lancia was al in 1920 gestart met het bouwen van V-motoren. Maar natuurlijk niet zomaar een V4. Nee, deze motor heeft een blokhoek van slechts tien graden. Het leukste is om dit stuk techniek te bekijken met een gedemonteerde cilinderkop. Ja, hij heeft slechts ййn kop, dankzij die kleine blokhoek. Velen zullen die constructie kennen van de VW Golf VR6 (VR staat voor V-Reihen, een combinatie van V en in lijn), maar Lancia was er toch йcht al eerder mee. Wij reden met een exemplaar van de laatste lichting en dat betekent dat we 48 pk tot onze beschikking hebben. Voor die tijd was dat aardig wat uit een 1,1-litermotor; een vijfliter V8 uit een Chevrolet Bel Air had maar 123 pk, om maar eens wat te noemen. Je hoort en voelt direct dat je met een V-opstelling te maken hebt. De motor klinkt iets rauwer en produceert meer trillingen dan een vergelijkbare lijnmotor. Maar dat vertalen we in dit geval natuurlijk als karakter! Het doet een beetje denken aan de eveneens zo typische rofel van een Ford V4. Of een Saab 96, die over dezelfde Keulse krachtbron beschikt. De kleine en lichte Appia komt heel behoorlijk vooruit met deze bescheiden hoeveelheid pk’s en ook dit moet je weer in het juiste perspectief plaatsen. In zijn tijd kon hij bijvoorbeeld prima meekomen met een zwaarder gemotoriseerde Mercedes 180 (Ponton). Als we na een paar kilometer buiten de bebouwde kom rijden met een vaartje van 100 km/h, weet de charmante Appia indruk op ons te maken.

Suпcide doors

Eveneens typisch Lancia is de voorwielophanging. Het merk maakte gebruik van telescopische veerpoten en dat zorgt, naast goed comfort, ook voor een vastere wegligging. Een mooie constructie die al sinds de jaren twintig wordt toegepast. Ook hier komt het innovatieve karakter weer tot uiting. De Appia gaat heel gewillig een bocht door en je voelt aan de auto dat de gewichtsverdeling goed is. De korte motor ligt ver naar achteren, met direct daar tegenaan de transmissie. Het is dus geen transaxle, zoals de Aurelia uit die tijd. Schakelen doe je met een heel bescheiden hendeltje aan de stuurkolom, de vierversnellingsbak is gesynchroniseerd en laat zich goed bedienen, ook al is het even zoeken naar de eerste versnelling. Maar het gaat met korte klikjes en ook de achteruit laat zich probleemloos inleggen. De carrosserie herbergt een bijzondere eigenschap, namelijk het ontbreken van een b-stijl. Daarvan profiteren vooral de mensen die naar de achterbank moeten. De achterportieren zijn van het type ‘suпcide doors’. Voorin vind je trouwens ook een bank, waarin je lekker zit. Het dashboard is simpel, maar met smaak vormgegeven. Vooral de ronde klokken met hun fraaie klassieke cijfers markeren het tijdperk waarin deze Lancia nieuw was. Onder het dashboard is heel veel opbergruimte en in de portieren zitten riante vakken. Leuk detail is de uitschuifbare opening voor frisse buitenlucht, links en rechts in het interieur. De Appia is weliswaar niet de meest tot de verbeelding sprekende Lancia, hij weet wel op zijn eigen manier de merkwaarden te vertegenwoordigen en dat maakt hem bijzonder.